25 maja 1899 r. papież Leon XIII wydał encyklikę Annum Sacrum, do której dołączył ułożony osobiście Akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa [1]. W 1925 r. papież Pius XI nieco go zmodyfikował, dodając modlitwy za pogan, islamistów i „ten lud, który niegdyś był ludem wybranym” [2]. W 1927 r. tenże sam Pius XI ustanowił odpust za odmówienie tegoż aktu z sercem skruszonem, a nawet za odmówienie samej tylko krótkiej supliki za żydów [3]. Niestety, już 32 lata później jego treść okazała się być niekompatybilna ze zbliżającym się długimi krokami posoborowym indyferentyzmem, dlatego Penitencjaria Apostolska przy autoryzacji bł. Jana XXIII wywaliła [4] z niego obszerny fragment, który zaznaczyłem poniżej na czerwono. Co oczywiście nie przeszkadza wyznawcom posoborowia nadal twierdzić, że tymi słowami, 11 czerwca 1899 r. papież Leon XIII, wzywając wszystkich biskupów do jedności z papieżem, poświęcił cały rodzaj ludzki Najświętszemu Sercu Jezusa.
[1]
łacińska wersja urzędowa dołączona w 1899 r. do encykliki Annum Sacrum, tekst za ASS 1898-1899, s. 651
Iesu Dulcissime, Redemptor humani generis, respice nos ad altare tuum humillime provolutus. Tui sumus, tui esse volumus; quo autem Tibi coniuncti firmius esse possimus, en hodie Sacratissimo Cordi tuo se quisque nostrum sponte dedicat. Te quidem multi novere numquam; Te, spretis mandatis Tuis, multi repudiarunt. Miserere utrorumque, benignissime Jesu, atque ad sanctum Cor tuum rape universos. Rex esto, Domine, nec fidelium tantum qui nullo tempore discessere a Te, sed etiam prodigorum filiorum qui Te reliquerunt: fac hos, ut domum paternam cito repetant, ne miseria et fame pereant. Rex esto eorum, quos aut opinionum error deceptos habet, aut discordia separatos, eosque ad portum veritatis atque ad unitatem fidei revoca, ut brevi fiat unum ovile et unus pastor. Rex esto denique eorum omnium, qui in vetere gentium superstitione versantur, eoasque e tenebris vindicare ne renuas in Dei lumen et regnum. Largire, Domine, Ecclesiae tuae securam cum incolumitate libertatem; largire cunctis gentibus tranquillitatem ordinis; perfice, ut ab utroque terrae vertice una resonet vox: Sit laus divino Cordi, per quod nobis parta salus: ipsi gloria et honor in saecula. Amen.
wersja polska, tłumaczenie własne
O Jezu Najsłodszy, Odkupicielu rodzaju ludzkiego, wejrzyj na nas korzących się pokornie u ołtarza Twego. Twoi jesteśmy i do Ciebie należeć chcemy. Oto dzisiaj każdy z nas oddaje się dobrowolnie Najświętszemu Sercu Twemu, aby jeszcze ściślej zjednoczyć się z Tobą. Wielu nie zna Ciebie wcale ; wielu odeszło wzgardziwszy nakazami twymi; zmiłuj się nad jednymi i drugimi, o Jezu najłaskawszy i porwij do Świętego Serca Twego. Królem bądź nam, o Panie, nie tylko tym, wiernym którzy nigdy nie odeszli od Ciebie, ale i synom marnotrawnym, którzy Cię pozostawili. Spraw, aby do domu rodzinnego rychło wrócili i nie zginęli z nędzy i głodu. Królem bądź tym, których błędne twierdzenia zwiodły, albo niezgoda oddziela ; przywróć ich do przystani prawdy i jedności wiary, aby rychło stała się jedna owczarnia i jeden pasterz. Królem bądź wreszcie wszystkich tych, którzy błąkają się w ciemnościach lub tkwią w starych, pogańskich przesądach. Nie odmawiaj im Bożego światła i królestwa. Zapewnij, Panie, Kościołowi swemu bezpieczeństwo w niezmąconej wolności. Udziel wszystkim narodom spokojnego ładu. Spraw aby ze wszystkich krańców ziemi jeden brzmiał głos : Chwała bądź Bożemu Sercu, przez które otrzymaliśmy zbawienie. Jemu cześć i chwała na wieki. Amen.
[2]
Akt poświęcenia się NSPJ, wersje urzędowe: łacińska i polska, za AAS 1925, s. 542 Iesu Dulcissime, Redemptor humani generis, respice nos ad altare tuum humillime provolutus. Tui sumus, tui esse volumus; quo autem Tibi coniuncti firmius esse possimus, en hodie Sacratissimo Cordi tuo se quisque nostrum sponte dedicat. Te quidem multi novere numquam; Te, spretis mandatis Tuis, multi repudiarunt. Miserere utrorumque, benignissime Jesu, atque ad sanctum Cor tuum rape universos. Rex esto, Domine, nec fidelium tantum qui nullo tempore discessere a Te, sed etiam prodigorum filiorum qui Te reliquerunt: fac hos, ut domum paternam cito repetant, ne miseria et fame pereant. Rex esto eorum, quos aut opinionum error deceptos habet, aut discordia separatos, eosque ad portum veritatis atque ad unitatem fidei revoca, ut brevi fiat unum ovile et unus pastor. Rex esto eorum omnium, qui in tenebris idololatriae aut islamismi adhuc versantur, eosque in lumen regnumque tuum vindicare ne renuas. Respice denique misericordiae oculis illius gentis filios, quae tamdiu populus electus fuit; et Sanguis, qui olim super eos invocatus est, nunc in illos quoque, redemptionis vitaeque lavacrum, descendat.. Largire, Domine, Ecclesiae tuae securam cum incolumitate libertatem; largire cunctis gentibus tranquillitatem ordinis; perfice, ut ab utroque terrae vertice una resonet vox: Sit laus divino Cordi, per quod nobis parta salus: ipsi gloria et honor in saecula. Amen.
O Jezu Najsłodszy, Odkupicielu rodzaju ludzkiego, wejrzyj na nas korzących się u stóp ołtarza Twego. Twoją jesteśmy własnością i do Ciebie należeć chcemy; oto dzisiaj każdy z nas oddaje się dobrowolnie Najświętszemu Sercu Twemu, aby jeszcze ściślej zjednoczyć się z Tobą. Wielu nie zna Ciebie wcale; wielu odwróciło się od Ciebie, wzgardziwszy przykazaniami Twemi. Zlituj się nad jednymi i drugimi, o Jezu Najłaskawszy, i p ociągnij wszystkich do Świętego Serca Swego. Królem bądź nam, o Panie, nietylko wiernym, którzy nigdy nie odstąpili od Ciebie, ale i synom mrnotrawnym, którzy Cię opuścili. Spraw, aby do domu rodzicielskiego wrócili co prędzej i nie zginęli z nędzy i głodu. Króluj tym, których albo błędne mniemania uwiodły, albo niezgoda oddziela; przywiedź ich do przystani prawdy i jedności wiary, aby rychło nastała jedna owczarnia i jeden pasterz. Królem bądź tych wszystkich, którzy jeszcze błąkają się w ciemnościach pogaństwa lub islamizmu, i racz ich przywieść do światła i królestwa Bożego. Wejrzyj wreszcie okiem miłosierdzia Swego na synów tego narodu, który był niegdyś narodem szczególnie umiłowanym. Niechaj spłynie i na nich, jako zdrój odkupienia i życia, ta Krew, którą oni niegdyś wzywali na siebie. Zachowaj Kościół Swój, o Panie, i użycz mu bezpiecznej wolności. Użycz wszystkim narodom spokoju i ładu. Spraw, aby ze wszystkiej ziemi od końca do końca, jeden brzmiał głos: Chwała bądź Bożemu Sercu, przez które nam stało się zbawienie; Jemu cześć i chwała na wieki. Amen.
Źródło: http://breviarium.blogspot.com/2013/11/akt-poswiecenia-rodzaju-ludzkiego.html
Święta Tradycja versus ocean przeciwności. 
8 VI 1899, 15:05; Porto, Portugalia; czwartek, oktawa Bożego Ciała. W porze I nieszporów uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa umiera poddana cesarza niemieckiego dziewica Irma Maria od Boskiego Serca, siostra Dobrego Pasterza (w świecie: Maria Droste zu Vischering). Ta, która tak ukochała Najświętsze Serca złączyła się z Nim na zawsze w wigilię dorocznej uroczystości Mu poświęconej i zamiast wianuszka ziół poświęciła Mu samą siebie w całości.
Jej ciało nie ulega rozkładowi; znajduje się w Ermesinde w północnej Portugalii.
11 VI 1899, Rzym, Królestwo Włoch; świętego Barnaby* Apostoła, niedziela; papież Leon XIII, zainspirowany objawieniami przekazanymi mu przez siostrę Irmę Marię od Boskiego Serca, poświęca cały rodzaj ludzki, wierzących i niewierzących, Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Poświęcenia tego – według formuły rozesłanej z Rzymu – dokonano równolegle także we wszystkich katedrach i kościołach na świecie po dwudniowym przygotowaniu (w dniach 9 i 10 czerwca). Sam Leon XIII wyraził później opinię, iż był to najważniejszy akt jego pontyfikatu.
*Barnaba jako Syn Pocieszenia i 14 Apostoł (13 to Maciej) jest prefiguracją tego innego Pocieszyciela. Jeśli nie teraz – patrząc na opłakany stan Kościoła – to kiedy Pan Jezus miałby posłać Parakleta. Historia zbawienia posunęła się już tak daleko. Kult Najświętszego Serca ma wszystko wspólne z jedną owczarnią i jednym Pasterzem, Parakletem.
Święty Barnaba Apostoł jest także wybitną, choć dyskretną, postacią w Gietrzwałdzie.
PolubieniePolubienie
Dywersja Amora w Litanii do NSPJ?
Oficjalne nauczanie kościelne płynące z Watykanu, stolic biskupich i ust współczesnych duszpasterzy stało się aż lepkie od ‚miłości’ i ‚miłosierdzia’, warto byłoby przyjrzeć się karierze tych haseł w kościele rzymskokatolickim. Poniżej mała próba rewizji w aspekcie nabożeństwa Czerwcowego.
Czy wyrazy ‚AMORE’, ‚AMORIS’ występują w Nowym Testamencie? W analizie posłużono się następującym tekstem NT w wersji łacińskiej: „Vulgatae Versionis Clementinae” wydanie AD1901, Fryburg. Została przeanalizowana tylko Ewangelia według św. Mateusza: wyrazy ‚amore’, ‚amoris’ w ogóle w niej nie występują!
Wobec powyższego zastanawia użycie wymienionych wyrazów w ‚Litanii do NSPJ’. „Cor Iesu, iustítiae et amóris receptáculum ” (Serce Jezusa, sprawiedliwości i miłości skarbnico), Cor Iesu, bonitáte et amore plenum ( Serce Jezusa, dobroci i miłości pełne). Przytoczone niże wersety z Ewangelii Mateusza sugerowałyby raczej zastosowanie wyrazów ‘diligetia’ , ‘caritas’, jako nie odnoszących się do zmysłowości (płciowej) tak jak to ma miejsce w przypadku ‚amore’ (online-latin-english-dictionary) podaje następujące znaczenia wydawałoby się niewinnego słówka ‚amore’: ‚sexual, illicit, homosexual pasion’). Może wyjaśnienia tego dysonansu trzeba szukać w historii tworzenia tej litanii w latach od 1720 do 1899.
R 5
43 Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego a nieprzyjaciela będziesz nienawidził.
43 Audistis quia dictum est: Diliges proximum tuum et odis habebis inimicum tuum.
44 A Ja wam mówię: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za waszych prześladowców,
44 Ego autem dico vobis: Diligite inimicos vestros, benefacite his, qui oderunt vos: et orate pro persequentibus, et calumniantibus vos:
46 Jeśli, bowiem miłujecie tylko tych, którzy was miłują, jakiej zapłaty możecie się spodziewać?
46 Si enim diligitis eos, qui vos diligent, quam mercedem habebitis?
R 6
24 Nikt nie może służyć dwóm panom, gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował.
24 Nemo potest duobus domini servire; aut enim unum odio habit et alterum diligent.
R 9
13 Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary. Bo nie przyszedłem powoływać sprawiedliwych, ale grzeszników.
13 Euntes autem discite quid est: Misericordiam odo, et non sacrificium. Non enim veni vocare iustos, sed peccatores.
R 10
37 Jeżeli, ktoś kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godny. Podobnie, jeśli ktoś kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godny.
37 Qui amat patrem, aut matrem plus quam me, non est me dignus: et qui amat filium, aut filiam super me, non est me dignus.
Iz 42, 1
Oto mój Sługa, którego wybrałem, mój umiłowany, którego sobie upodobałem.
Ecce puer meus, quem elegii, dilectus meus, in quo bene complacuit.
R 17
5 Z obłoku rozległ się głos; „On jest moim Synem umiłowanym, którego sobie upodobałem. Jego słuchajcie!”.
5 „Et ecce vox de nube dicens: Hic est Filius meus dilectus, in quo mihi bene complacui: ipsum audite.”
R 19
19 Czcij swojego ojca i matkę oraz miłuj swego bliźniego jak siebie samego”.
19 Honora patrem tuum, et matrem tuam, et diliges proximum tuum sicut te ipsum.
R 22
37 On odpowiedział: „Będziesz miłował Pana, swego Boga, całym swoim sercem”, całą swoją duszą i całym swoim umysłem.
37 Ait illi Iesus: Diliges Dominum Deum tuum ex corde tuo, et in tota anima tua, et in tota mente tua.
39 Drugie jest podobne do niego: „Będziesz miłował swego bliźniego” jak siebie samego.
39 Secundum autem simile est huic: Diliges proximum tuum, sicut te ipsum.
R 24
12 Ponieważ, spotęguje się nieprawość, w wielu osłabnie miłość.
12 Et quoniam abundavit iniquitas, refrigescet charitas multorum.
PolubieniePolubienie