Istota kryzysu powołań i upadku autorytetu hierarchii kościelnej.

Obliczem niszczenia kapłaństwa  jest nie tylko fałszowanie prawa kanonicznego, ale także wprowadzanie świeckich, w tym kobiet, do pełnienia niższych stopni kapłańskich a mężczyzn świeckich do wykonywania czynności liturgicznych, które w Tradycji Kościoła są zagwarantowane tylko konsekrowanym – kapłanom.

To fałszowanie, wyręczanie świeckimi kapłanów, angażowanie wiernych świeckich do pełnienia urzędów w Kościele, jest niszczeniem hierarchiczności Kościoła i będzie owocować, już owocuje załamaniem się powołań do stanu duchownego.

Brak powołań do kapłaństwa jest wynikiem zastępowania świeckością i zapełniania ludźmi świeckimi urzędów, godności, funkcji tradycyjnie należących do kapłanów. Uderzeniem w kapłaństwo szczególnie perfidnym jest dopuszczanie kobiet do pełnienia jakiejkolwiek funkcji liturgicznej, wbrew zaleceniu św. Pawła.

Gniew Św. Piotra i Pawła owocuje przekleństwem i Kościół traci kapłaństwo, bowiem traci więź z Apostołami, sukcesję apostolską.

Wszystko to jest niszczeniem hierarchii i wyeliminowaniem kapłaństwa. Jest to odbieranie kapłanom tego, co jest  z ustanowienia Bożego tylko ich. W obronie Kościoła, hierarchii i kapłaństwa nie chodzi tylko o zachowanie hierarchiczności Kościoła dlatego, żeby kapłani, biskupi mieli władzę nad wiernymi. Sama władza to za mało. W Kościele władza dla władzy nie istnieje. Kościelna władza ustanowiona jest ze względu na najwyższe prawo: dobro dusz. Dobro dusz wymaga sakramentów. Sakramenty są emanacją Ofiary Chrystusa, zaczynają się na ołtarzu. Poczęły się podczas Ofiary złożonej na Golgocie i ponawianej na Ołtarzu Kościoła. Kapłani mają władzę nie dlatego, żeby ją mieli, ale dlatego, że są oni wyposażeni poprzez święcenia w zdolność do obcowania z rzeczami świętymi, i dla nich są konsekrowani. Nikt inny nie ma prawa dotykać rzeczy świętych na ten sposób, co kapłan. To jest powodem, dla którego oni są w hierarchii wyżej, bo w  ich rękach są świętości Kościoła a konkretnie Ciało i Krew Pańska, i sakramenty święte, które okalają ten Najświętszy Sakrament i z niego wypływają.

Dlatego o godności kapłaństwa i o obronie hierarchiczności Kościoła nie można mówić w oderwaniu od święceń i konsekracji ich osób. Nie da się o hierarchii mówić w oderwaniu od czci Najświętszego Sakramentu. Nie ma prawdziwej obrony hierarchiczności, kapłanów, ich władzy nad świeckimi, w oderwaniu od ich zdolności konsekracji i zapewnienia czci dla Ciała i Krwi Pańskiej. Jakiekolwiek inne i pomijające tę konsekrację mówienie o władzy kapłańskiej, biskupiej czy papieskiej, jest pomyłką, nadużyciem. Dlatego uniżenie kapłaństwa, upadek autorytetu papieża i władzy biskupiej wynika z przyzwolenia na jakiekolwiek odbieranie czci Najświętszemu Sakramentowi.

Dawniej, w czasach łączności z Tradycją Apostolską, każdy kapłan to wiedział, bo w zakrystii, gdzie wraz z służbą liturgiczną przygotowywał się do odprawienia tajemnic Ofiary Mszy Świętej, czytał napis:

 „Jak ty Mnie traktujesz podczas Mszy Świętej,
tak Ja ciebie potraktuję na Sądzie Ostatecznym”.

„Sicut tu Me tractabis in Missae sacrificio,
ita te tractabo in ultimo iudicio”.

Stąd wypływa godność kapłańska, władza i obowiązek posłuszeństwa wiernych wobec kapłana: z traktowania rzeczy świętych, a zwłaszcza Najświętszego Sakramentu, ze czcią.  

Jaki szacunek i prawo do posłuszeństwa może mieć biskup, kapłan, proboszcz, kiedy odmawia Bogu w Ciele i Krwi najwyższej czci. Nie traktuje się dziś, podając Ciało Pańskie na ręce każdemu, kto tego chce, Boga z szacunkiem i poważnie. Nie szanuje się Jego Ciała, nie wymaga czci i posłuszeństwa.

Kapłan, proboszcz, jakikolwiek zwykły wikary a ileż bardziej biskup i papież, nie są dostępni bez ograniczeń dla każdego, nie każdy może ich dotknąć, wziąć sobie ich czas, zagarnąć ich osobę, nie mówiąc o dostępie do ich ciał.

A Chrystusa można podawać każdemu kto wyciągnie rękę, każdemu, kto chce. Wymusza się branie Chrystusowego Ciała na rękę. Mimo, że nie można tego robić z  ciałem biskupa, wikarego, papieża, bo swoją godność znają, można Chrystusa podać każdemu, kto rękę wyciągnie.

Hierarchów nie można zmieszać z motłochem, nie z każdym będą rozmawiać, nie każdego uszanują, tylko powtarzają komunistyczną propagandę o równości i równej godności wszystkich, ale umieją się zabezpieczyć przez chamstwem, poniżeniem, upodleniem od ludzi prymitywnych i złych. Są tacy, z którymi nigdy nie zamieniliby słowa z uwagi na swoją godność, a jeśli czynią jakieś ekstremalne gesty, to tylko w dobrze kontrolowanych warunkach.

Ale dla Chrystusa wymyślili, że ma być na wyciągnięcie ręki dla każdego, że Jego Ciało ma być ogólnie dostępne każdemu, czy wie, po co sięga, czy nie. Czy ma szacunek, czy pogardę, wystarczy, że rękę nadstawi.

Skoro hierarchowie, kapłani tak użyli swojej władzy, będą ją tracić. Bo ich władza ma majestat tylko o tyle, o ile jest wykonywana w majestacie Najwyższego Króla i Kapłana. Kiedy Jego majestat poniżają, kiedy Jemu ujmują chwały, kiedy Jego sprowadzają aż do poziomu najprymitywniejszego plebsu, jako dostępny każdemu na rękę kawałek chleba, upada godność i wielkość kapłaństwa. Sami kapłani i biskupi odmawiają sobie władzy nad ludem wiernym, rezygnują ze swego urzędu, bowiem władza w Kościele nie jest dla władzy, ale jest tylko emanacją władzy Chrystusa.

Każde poniżenie majestatu Najświętszego Sakramentu uczy ludzi nie tylko niewiary w Chrystusa, ale ośmiesza urzędy kościelne, poniża biskupów, kompromituje papiestwo, podrywa sensowność kapłańskiej posługi.

Gdy upada cześć Najświętszego Sakramentu, tylko kwestią czasu jest upadek władzy kościelnej, który szykują sobie sami kapłani. Nie mogą bowiem poniżać Pana, Kapłana najwyższego i liczyć na to, że Jego kosztem będą pełnić władzę nad owczarnią. Poprzez pychę posuniętą aż do pogardy dla Ciała i Krwi Pańskiej w Kościele, upadają jako nic nie znacząca imitacja tego, kim mieli być.

Skoro chcą mieć władzę, skoro działają In persona Christi a pozwalają na poniżenie Ciała Chrystusa w Kościele i na świecie, odbierają od świata to, na co pozwalają wobec Chrystusa: tracą władzę, autorytet, ludzie przestają wierzyć w kapłaństwo, łatwo poniżają i wyśmiewają urzędy kościelne i pogardzają nimi, odrzucają je. Ale tego wszystkiego nauczyli się, obserwując upadek czci kapłanów wobec ich Pana – Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.

Nie ma mowy o władzy kościelnej, o powołaniach, o urzędach kościelnych, o hierarchii, bez powagi i czci wobec Najświętszego Sakramentu.

Upadek w tym zakresie jest upadkiem wszystkiego.