Konstancja, 1417. Pierwsze międzynarodowe potępienie antypolonizmu. (Polska 2019?).
„Wyrok ten wychodzi z oblicza ‘zasiadającego na tronie’, ‘z Jego ust wychodzi ostry miecz obosieczny’, Jego ‘wagi są sprawiedliwe, odważniki równe’, On przyjdzie sądzić żywych i umarłych, Pan nasz Jezus Chrystus. Amen.
‘Sprawiedliwy jest Pan, umiłował sprawiedliwość i ku niej zwraca oblicze’. ‘Oblicze Pana nad czyniącymi zło, aby wyginęła pamięć o nich na ziemi’.
‘Niech zginie’ mówi święty prorok, ‘pamięć o tym, który nie pamiętał czynić miłosierdzie i prześladował człowieka ubogiego i nieszczęśliwego’.
O ile bardziej winna zginąć pamięć o Piotrze de Luna, zwanym przez niektórych Benedyktem XIII [pamięć o Jorge Bergoglio zwanym przez niektórych Franciszkiem], który prześladował i niepokoił wszystkich ludzi i Kościół powszechny? Jak bardzo zgrzeszył przeciwko Kościołowi Bożemu i całemu ludowi chrześcijańskiemu wspierając, podsycając i przedłużając schizmę i podział Kościoła Bożego.
Po kliknięciu w obrazek wchodzimy na stronę organizacji Veri Catholici która jako pierwsza sformułowała herezje zawarte w Amoris Laetitia.
Jak wiele razy upominano go bratersko, [synowskie upomnienie] zgodnie z nauczaniem Ewangelii, częstymi, pobożnymi i pokornymi prośbami, namowami i wezwaniami ze strony królów, książąt i przełożonych, aby zapewnił Kościołowi pokój i uleczył jego rany, tworząc na nowo z jego podzielonych części jeden organizm i jedno ciało, co sam wcześniej przysięgał i co już od dawna mógł uczynić. Nie chciał jednak w ogóle słuchać tych, którzy go błagalnie upominali, aż wreszcie wezwano świadków [dubia].
Skoro i ich nie posłuchał, trzeba było, zgodnie z nauką Chrystusa w Ewangelii, powiedzieć Kościołowi, a ponieważ także jego nie posłuchał, należy go uważać za poganina i celnika.
Dokumenty w sprawie badania wiary i schizmy o powyższych i innych zarzucanych mu czynach, przedstawione wobec świętego synodu generalnego, wyraźne potwierdziły ich prawdziwość i uporczywość.
Po przeprowadzeniu postępowania prawnego i kanonicznego, dopełnieniu wszystkich formalności, dokładnym zbadaniu całej sprawy i dojrzałym namyśle, święty powszechny synod reprezentujący cały Kościół, spełniając role trybunału w badanej sprawie, oznajmia, orzeka i oświadcza wyrokiem ostatecznym wydanym na piśmie, że Piotr de Luna, Benedykt XIII, jak go niegdyś zwano [Jorge Bergoglio, Franciszek, jak go niegdyś zwano] był i jest krzywoprzysięzcą, gorszycielem całego Kościoła, sprzymierzeńcem i żywicielem dawnej schizmy, dawnego rozdziału i podziału świętego Kościoła Bożego, przeszkodą dla jego pokoju i jedności, podżegaczem schizmy i herezji, daleki od Wiary, uporczywym, niezdolnym do poprawy, notorycznym i jawnym zgorszeniem dla Kościoła Bożego, gwałcicielem artykułu Wiary: ‘Jeden święty katolicki Kościół’.
Okazał się on niegodnym jakiegokolwiek tytułu, stopnia, zaszczytu i godności; został odrzucony i odepchnięty od Boga, a na mocy samego prawa pozbawiony jest wszelkich uprawnień do godności papieskiej, biskupa Rzymu i podejmowania spaw Kościoła rzymskiego, jako uschła część został odcięty od Kościoła katolickiego.
Święty Synod, dla pełnego zabezpieczenia pozbawia i odsuwa tegoż Piotra – utrzymującego, że dzierży papiestwo – od godności papieskiej i najwyższej władzy Kościoła rzymskiego, od wszelkiego tytułu, stopnia, zaszczytu, godności, beneficjum i urzędu. Zabrania mu dalszego zachowywania się jak papież lub biskup Rzymu.
Zwalnia wszystkich chrześcijan od obediencji dla niego i od każdej powinności z niej wynikającej, a także od przysiąg i zobowiązań w jakikolwiek sposób mu złożonych.
Wszystkim i każdemu z wiernych Chrystusa zabrania, aby Piotrowi de Luna, schizmatykowi i heretykowi niezdolnemu do poprawy, zdemaskowanemu, uznanemu za winnego i zdeponowanemu [Jorge Bergoglio, schizmatykowi i heretykowi niezdolnemu do poprawy, zdemaskowanemu i uznanemu za winnego], byli posłuszni jako papieżowi, pozwalali mu sobą kierować albo uznawali za papieża, czy w jakiś iny sposób, wbrew powyższym orzeczeniom, popierali go, przyjmowali, okazywali mu pomoc, radę czy życzliwość.
W przeciwnym razie grożą im kary przewidziane dla zwolenników schizmy i herezji, pozbawienie wszystkich beneficjów, godności oraz zaszczytów kościelnych i świeckich, a także inne kary sądowe, nawet jeśli dotyczyłoby to godności biskupa, patriarchy, kardynała, króla i cesarza. Jeśli ktoś postąpi wbrew temu zakazowi, mocą tego dekretu i wyroku, przez sam fakt pozbawiony zostaje godności i podlega innym przewidzianym przez prawo karom.
Ponadto (sobór) ogłasza i orzeka, że wszelkie zakazy, wszystkie procesy, wyroki, konstytucje, cenzury i wszystko, co uczynił sprzecznego z tymi postanowieniami, jest nieważne – sobór pozbawia to mocy prawnej, odwołuje i anuluje, oczywiście przy zachowaniu kar, które prawa stanowią w takich przypadkach.”
Sobór w Konstancji, sesja 37 z dnia 26 lipca 1417 roku.
Wyrok przeciwko Benedyktowi XIII zwanemu tak w swojej obediencji.
W nawiasach [] zamieszczone są komentarze Redakcji.
Święta Tradycja versus ocean przeciwności. 
Dodaj komentarz